Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Το καλύτερο δώρο που μπορεί να μου κάνει κάποιος είναι ένα βιβλίο.Μα δεν είναι τόσο για την πλοκή που ίσως με συνεπάρει ή για το χρόνο που θα με συντροφέψει (σημαντικά βέβαια και τα δύο), όσο για την αφιέρωση που τυχόν έχει. Η αφιέρωση είναι αυτή που κάνει το δώρο τόσο ξεχωριστό και τόσο προσωπικό. Μια και μόνο λέξη μπορεί να αρκεί. Χειρόγραφα γράμματα που μένουν κι έχουν κάτι να μου πουν μετά από χρόνια. Η΄ ακόμα και σκίτσα...
Ένα τέτοιο δώρο (με αφιέρωση, αλλά και σκίτσο!) έλαβα πριν μερικές μέρες και μου θύμισε πώς είναι κάποιος να δαπανήσει χρόνο για σένα και να ψάξει όχι μόνο το δώρο, αλλά και τις λέξεις που θ αφήσει. Η χαρά μου δεν περιγράφεται!
 
Γι αυτό λοιπόν δε συμφωνώ με κάποιους κατόχους βιβλίων που θέλουν να τα κρατούν ολοκαίνουρια, γυμνά από ανθρώπινα σημάδια.Δε μ αρέσει καθόλου όταν οι σελίδες "τρίζουν" και μυρίζουν τυπογραφείο.
 Ένα βιβλίο αποκτά άλλη αξία όταν υπάρχει  επάνω του η ιστορία του, οι άνθρωποι που το ξεφύλλισαν,που το μύρισαν, που το χάιδεψαν.Μ'αρέσει να φαντάζομαι ποιος και γιατί έγραψε μια αφιέρωση.
Γι αυτό και πάντα διαβάζω με ένα μολύβι στο χέρι.Σημειώνω, υπογραμμίζω, μπορεί να γράψω και κάτι άσχετο που εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ή με απασχολεί  και έτσι αφήνω την δική μου πνοή πάνω στα βιβλία. 
ΥΓ:Τα βιβλία που μου έχουν δωρίσει με αφιέρωση έχουν ξεχωριστό ράφι στη βιβλιοθήκη μου (αποδίδω τις πρέπουσες τιμές), αλλά και στην καρδιά μου...

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Η ΑΝΕΜΟΣΚΑΛΑ

Οι στίχοι που μιλούν για θάλασσα και ναυτική ζωή ασκούν μια ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου. Με ελκύουν για έναν ανεξήγητο λόγο...Ίσως είχα κάποια δυνατή σχέση με τη θάλασσα σε προηγούμενη ζωή μου, γιατί τώρα δεν έχω και την καλύτερη. Έτσι, δε μου πέρασε απαρατήρητο ένα νέο τραγούδι του Γ.Χαρούλη από τη συνεργασία του με τον Θ. Παπακωνσταντίνου.Με μάγεψαν μελωδία και φωνή...Ο τίτλος της δισκογραφικής τους δουλειάς δικαιώθηκε.."Μαγγανείες"...


Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έκοψε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει τάχα.

Βρίζω που λες το χρόνο μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.


Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΣΚΥΦΤΟΙ

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί 
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν… 

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους 
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός 
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν..
.

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις 
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς… 
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;
 

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα 
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν... 
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

 




Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος. Συναισθήματα ανάμεικτα, παρόλο που προσπαθώ να εκπαιδεύσω τον ευατό μου να μη "στέκεται" και πολύ σ΄ αυτά και να πηγαίνει παρακάτω ευκολότερα. Ήμουν σχεδόν σίγουρη δε, πως φέτος δε θα με επηρέαζε ο αποχαιρετισμός με τα παιδιά γιατί δεν είμαι και καμιά πρωτάρα σ αυτά- έχω ήδη "ψηθεί" σε καλοκαιρινές ευχές και ανασκοπήσεις της χρονιάς άλλες 5 φορές. Ναι, ναι...Τα είχα πει και τα είχα συμφωνήσει. Αμφιβολία καμία.

Έλα όμως που έσκασε μύτη το πρωτάκι, περιμένοντάς με από νωρίς,  μ ΄ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μια τεράστια αγκαλιά (συνοδευόμενη με φιλί βεβαίως, βεβαίως!). Μα, καλά, δεν είναι κάτι τρομερό, θα μου πείτε. Για μένα όμως είναι, γιατί το συγκεκριμένο πρωτάκι (ο αγαπημένος μου Σπύρος), δε με πλησίαζε εύκολα και μάλιστα στη γιορτή και τα γενέθλιά του που ήθελα να του ευχηθώ με αγκαλιά είχε κρυφτεί κάτω απ το θρανίο...Ντροπαλός και της άποψης ότι δε φιλάμε γυναίκες...Ή μάλλον δε καταδεχόμαστε. 

Μεγάλη μου κατάκτηση η σημερινή...



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

ΜΥΡΙΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ

Με τόση ζέστη σήμερα, μου δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία για θάλασσα και νησί...Κι επειδή δεν μπορώ να το κουνήσω ρούπι ακόμα, θα ταξιδέψω με τον πιο εύκολο, γρήγορο και οικονομικό τρόπο : ΝΟΗΤΑ. Ένα ακόμη όμορφο τραγούδι που μυρίζει καλοκαίρι και άκουσα πρόσφατα, είναι ικανό για το εισιτήριο που χρειάζομαι... 

Μια σπουδαία συνθέτις, η Ευανθία Ρεμπούτσικα, με τα νοσταλγικά ταξίδια της μουσικής της και ο  μελαγχολικός ποιητής Μιχάλης Γκανάς, συνεργάστηκαν σε ένα διαφορετικό τραγούδι που μυρίζει Ελλάδα...Ατρόμητος καραβοκύρης η φωνή της Α. Πρωτοψάλτη.
Καλή ακρόαση!
Μάτια μου σε ψηλό βουνό 
θ΄ανέβω μήπως και τα δω
 όλα τα νησιά, 
το Θιάκι και τη Τζιά.

Μάνα μου αχ την Αμοργό
και ως το Τζάντε το χλωρό,
 βήματα θεού, σαν κρίνα του γιαλού.

Αχ, έλα στη Λευκάδα,
 νύχτα με φεγγαράδα, 
να πιάσεις το φεγγάρι με συρτή. 

Αχ, και στη Σαντορίνη
έλα σαν το δελφίνι 
 το αίμα σου να γίνει θαλασσί.

 Μάτια μου σα μικρός θεός, 
απ΄το΄να στ΄άλλο πέλαγος
 έγια μόλα γεια, με μία δρασκελιά.

 Μάνα μου, αχ, από τη Νιο 
και μέχρι το Ιόνιο,
 βήματα θεού, σαν κρίνα του γιαλού.

 Αχ, έλα και στη Θάσο,
 στην Κρήτη και στη Σκιάθο
να λιώσουμε παπούτσια στο χορό.

Αχ, και στη Μυτιλήνη
στη Νάξο, στο Μερσίνι, 
γαρύφαλλα να στρώσω στο νερό.

ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ

Το καλοκαίρι είναι εδώ!
(Τουρλίδα, Μεσολόγγι)

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΚΑΝΤΑΔΑ

Ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η παρακολούθηση εκδήλωσης-αφιερώματος σε τραγούδια της παλιάς Αθήνας, αν και τα ακούσματα ασύγχρονα με την ηλικία μου. Βόλευε όμως ο χώρος, η ώρα και η διάθεση και είπα να περάσω.

Η αίθουσα γεμάτη.Ελάχιστες θέσεις ήταν άδειες. Εντόπισα μια απ΄ τη μεριά του διαδρόμου - να μην ενοχλήσω κιόλας - και κάθισα διακριτικά. Στο ημίφως διέκρινα με ευκολία το μέσο όρο ηλικίας των θεατών. Αναμενόμενο. Όλοι άνω των 70, που είχαν έρθει να θυμηθούν τα νιάτα τους...Ακριβώς δίπλα μου ένας κύριος γύρω στα 80, καλοστεκούμενος, εύθυμος, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. Σιγοτραγουδούσε κιόλας.Ενίοτε σχολίαζε.

Σε κάποιο απ΄ τα τραγούδια, ο ηλικιωμένος κύριος φάνηκε να ταράζεται.Ψάχνει στη μία τσέπη...στην άλλη....στην εσωτερική του μπουφάν και επιτέλους το βρήκε! Βγάζει το κινητό του τηλέφωνο και σοκαρισμένη τον ακούω να μιλά: "Για άκου" και τεντώνει το χέρι μαζί με το κινητό προς τη σκηνή για να "ρουφήξει" όσο πιο ευδιάκριτα γινόταν τον ήχο. Το κρατά για 15-20 δευτερόλεπτα...

  Χαρά μου, για σένα ζω, χαρά μου, το ξέρεις  χωρίς να σ' το 'χω πει...  
...οι στίχοι που ακούγονταν εκείνη την ώρα και που κατάφερα να συγκρατήσω μέσα στη συγκίνησή μου...


Αυτή η ευχάριστη έκπληξη ήταν ικανή να με βγάλει απ΄ το "λήθαργο" της καθημερινότητας, να με ταρακουνήσει συθέμελα και να μου υπενθυμίσει πως ο ρομαντισμός δε χάθηκε και πως ακόμα συμβαίνουν ωραία πράγματα (στους) γύρω μας.






Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ Τ΄ ΑΪ - ΣΥΜΙΟΥ

Με αφορμή αυτό το μοναδικό αστικό πανηγύρι, βρέθηκα το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος στο Μεσολόγγι. Αν και γνώριμα τα μέρη για μένα, θέλησα να παρακολουθήσω γι άλλη μια φορά από κοντά τα δρώμενα αυτής της ξεχωριστής παράδοσης των Μεσολογγιτών. Για όσους δεν το γνωρίζετε, αναδημοσιεύω τις βασικές πληροφορίες από το messolonghi news:

"Κάθε χρόνο από την παραμονή της Πεντηκοστής, οι Μεσολογγίτες οργανώνουν με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πανηγύρια του τόπου μας.
Το μοναστήρι του Αγίου Συμεών (Αϊ-Συμιός για τους ντόπιους) βρίσκεται έξι περίπου χιλιόμετρα πάνω από το Μεσολόγγι, σε έναν καταπράσινο λόφο με πλατάνια και ρυάκια.
Το μέρος είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ιστορία του τόπου, αφού εδώ κατέφυγαν και σώθηκαν 1.800 Μεσολογγίτες μετά την ηρωική έξοδο. Εδώ και 257 χρόνια οι Μεσολογγίτες γιορτάζουν με μοναδικό τρόπο σ' αυτό το πανηγύρι που οι επίσημοι χαρακτηρισμοί το θέλουν «εθνικοθρησκευτικό».
Ο επισκέπτης που έρχεται για πρώτη φορά παρακολουθεί τις παρελάσεις, τις λειτουργίες, το τρισάγιο στον Κήπο των Ηρώων, θαυμάζει τις εντυπωσιακές φορεσιές (ντουλαμάδες) των αρματωμένων και τα στολισμένα άλογα των καβαλαραίων. Αν όμως ακολουθήσει κανείς τους πανηγυριστές στο μοναστήρι, θα βρεθεί μέσα στην ψυχή του πανηγυριού.
Θα δει τις «παρέες» των Μεσολογγιτών να γλεντάνε ασταμάτητα με μουσικές από νταούλια και ζουρνάδες που παίζουν τσιγγάνοι μουσικοί και να κατεβαίνουν ξανά στο Μεσολόγγι για να συνεχίσουν το γλέντι στις ταβέρνες και στα ουζάδικα που γεμίζουν με τα τραπέζια τους τα στενά δρομάκια της πόλης.
Οι Μεσολογγίτες διατηρούν αναλλοίωτη τη δομή του πανηγυριού εδώ και χρόνια. Δεν θα συναντήσετε στον Αϊ-Συμιό στερεοφωνικές εγκαταστάσεις ούτε το χαρούμενο πλήθος των μικροπωλητών με τις πολύχρωμες πραμάτειες, στοιχεία που έχουν κάνει τα περισσότερα πανηγύρια στην Ελλάδα πανομοιότυπα μεταξύ τους.

Οι πανηγυριστές είναι οι περισσότεροι άνδρες και χωρίζονται σε ομάδες, τις «παρέες». Ο παλαιότερος είναι ο καπετάνιος, μετά έρχονται οι αρματωμένοι με τις στολές, οι καβαλαραίοι με τα άλογα και οι μουσικοί με τα νταούλια και τους ζουρνάδες, που είναι τσιγγάνοι από τις γύρω περιοχές. Στον χώρο γύρω από το μοναστήρι κάθε «παρέα» έχει το δικό της τραπέζι, οι επισκέπτες κάθονται συνήθως σε διπλανά και δέχονται κεράσματα κρασιού και φαγητών. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στην πόλη. Επί τρία μερόνυχτα τα νταούλια, οι ζουρνάδες και τα τραγούδια σκεπάζουν κάθε ήχο. Οι παλιοί πανηγυριστές λένε ότι κάθε χρόνο λίγο προτού ξημερώσει στο μοναστήρι η χορωδία των πουλιών προσθέτει το δικό της τραγούδι.


Οι Μεσολογγίτες προετοιμάζονται μήνες πριν για το πανηγύρι. Οι «παρέες» εμπλουτίζονται με καινούργια μέλη, οι καβαλαραίοι περιποιούνται τα άλογα. Εκτός από τη διασκέδαση, που είναι ο αρχικός στόχος, κάθε «παρέα» επιδιώκει να εντυπωσιάσει τους επισκέπτες με το κέφι, τα τραγούδια, την άψογη εμφάνιση αρματωμένων και καβαλαραίων."



Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

Το καραβάκι της προηγούμενης ανάρτησης με ενέπνευσε να ετοιμάσω κάτι για τους μαθητές μου (Α΄τάξη) εν όψει της λήξης της σχολικής χρονιάς. Από τον Σεπτέμβριο κρατούσα κάποιες ατομικές τους εργασίες (τα πρώτα τους γράμματα, μικρές χειροτεχνίες, κατασκευές με απλά υλικά από το πρόγραμμα αγωγής υγείας κ.ά.) με σκοπό να τους τα δώσω στο τέλος. Σκέφτηκα όμως, πως πολύ καλύτερα θα ήταν να τους τα παραδώσω κάπως πιο ...σουλουπωμένα! Στα παραπάνω πρόσθεσα  μερικές φωτογραφίες από επισκέψεις και άλλες δραστηριότητες κι ένα όμορφο εξώφυλλο και ιδού το ατομικό τους βιβλιαράκι:


Τα υλικά πολύ απλά : κανέλες, κορδέλες, πολύχρωμα χαρτόνια, γάζα, ξυλάκια από σουβλάκια και πολύς χρόνος....



Εντάξει, το ξέρω! Δεν είναι κάτι ιδαίτερο, αλλά εμένα μ΄ αρέσουν!




(Ανά περιόδους, περνάω διάφορα κολλήματα με αντικείμενα. Πριν καιρό, είχα μανία με τις κορδέλες. Τις χρησιμοποιούσα παντού!Μέχρι και πάνω μου έβαζα. Παλιότερα, με τους φιόγκους και τα κουμπιά. Όπως καταλάβατε, τώρα είμαι στη φάση των καραβιών...Άβυσσος η ψυχή...)