Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Ανήκω σε εκείνη την ομάδα των αναγνωστών που υπογραμμίζουν (πάντα με μολύβι) με μεγάλη επιμέλεια ό,τι τους κεντρίζει το ενδιαφέρον σε οποιοδήποτε έντυπο πέσει στα χέρια τους. Από εφημερίδες και συνταγές μαγειρικής μέχρι λογοτεχνικά βιβλία και ταξιδιωτικούς οδηγούς. Πρόσφατα, βρέθηκε ξανά μπροστά μου Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης της Μάρως Βαμβουνάκη, που είχα διαβάσει πριν μερικά χρόνια. Φυλλομετρώντας το για άλλη μια φορά νομίζω πως και τώρα πάλι τα ίδια θα υπογράμμιζα.  Αλλάζει ο άνθρωπος;;

Σταχυολογώ μερικά από τα υπογραμμισμένα:


"Πόσο σκληρό και για σένα να εκπαιδεύεις αγγελάκια, που είναι φανερά αγγελάκια, να γίνουν ανθρωπάκια. Πόσο σφίγγει την ψυχή μια τέτοια υποχρέωση."

"Ο άλλος, με το να είναι μοναδικός, δεν μπορεί παρά να μένει αδιάβαστος στον πυρήνα του."

"'Όλοι παραμερίζουν μπροστά σ ΄ εκείνον που ξέρει καλά πού πηγαίνει."

"Για να εξελισσόμαστε, πρέπει να θυμόμαστε."

 "Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του φόνου. Για να τον συλλάβουν και να τον τιμωρήσουν επιστρέφει, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιεί ξεκάθαρα πως τούτο γυρεύει. Γιατί η τιμωρία του από το δικαστήριο θα είναι λιγότερο μαρτυρική απ΄ αυτήν που του επιβάλλει η συνείδησή του."

"Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη".

"Κι όποιος γυρεύει ειλικρινά το καλό, το βρίσκει σίγουρα. Το κλειδί είναι στο δύσκολο "ειλικρινά".

"Δεν θα είσαι ποτέ μόνος αφού είμαστε μόνοι χωρίς εσένα." (Ζουλού)

"Ο χρόνος κυλάει, ο κόσμος αλλάζει, τα γούστα μας αλλάζουν, γιατί να χαθούμε με έναν πρώην αγαπημένο;" λένε κάποιοι, λες και δε θέλουν ν' αφαιρούν γνωριμίες και τηλέφωνα από το καρνέ τους. Μόνο που ένας έρωτας αληθινός, ακόμη κι αν χώρισε, δεν αλλάζει. Μένει εκεί μνημείο του βίου και της πολιτείας μας, ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά... Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο."


"Υποστηρίζεται πως απ όλες τις τέχνες, η μουσική είναι η πιο προχωρημένη σε πνευματικότητα τέχνη.(...) Πως απ΄όλες τις αισθήσεις μας, όταν πεθαίνουμε, η ακοή μας εγκαταλείπει τελευταία."



Μ. Βαμβουνάκη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης, εκδ. Ψυχογιός



Αυτό το τελευταίο πολύ μου άρεσε...Προς τέρψη των ώτων λοιπόν....



Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΤΟΥ Αϊ-ΓΙΩΡΓΗ

Άγιε Γιώργη αφέντη μου κι ομορφοκαβαλάρη
αρματωμένος με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.
Άγιος είσαι στη θωριά κι άγγελος στη νεότη
παρακαλώ βοήθα με, Άγιε στρατιώτη.
Στη χάρη σου, στη δόξα σου ήρθα να εμφιβάλω,
στον τόπο μας εβγήκενε ένα θεριό μεγάλο.
Κι αν δεν του πάνε άνθρωπο το βράδυ να δειπνήσει,
σταλιά νερό δεν ήφηνε να κατεβεί στη βρύση.
Ερίχνανε τα μπουλετιά κι όποιου ήθελε πέσει,
πήγαινε το κοπέλι του τον δράκοντα πεσκέσι.
Ο κλήρος τότε ήπεσε και στην αρχοντοπούλα,
οπού την είχε η μάνα τζη μοναχορηγοπούλα.
Ο άρχοντας σαν τ' άκουσε πολλά βαρύ του εφάνη.
- Πάρετε βίος αμέτρητο και το παιδί μου αφήστε,
το βίος και το χρυσάφι, μπροστά στο στόμα του θεριού σβήστηκε κι εμαράθη.
- Ντύσετε το κοπέλι μου και κάμετέ το νύφη
κι αμέτε τό του δράκοντα το βράδυ να δειπνήσει.
Τρεις κοπελιές την πήρανε να παν να σεργιανίσουν.
Στην μιαν άκρα τση πηγής δένουν την κορασίδα.

Μα ο Άγιος Γεώργιος θέλησε να τη σώσει
κι από το άγριο θεριό να την ελευτερώσει.
Καβάλκεψε το μαύρο του και μια και δυο στη βρύση,
εκειά που βγαίνει το νερό πηγαίνει και καθίζει.
Κι η κόρη τον εξάνοιξε με πικραμένο βλέμμα.
- Φύγε, φύγε, αφέντη μου, να μη σε φάει και σένα
κι είναι το άγριο θεριό απου θα φάει εμένα.
- Άσε με, κόρη, άσε με λίγο να ξαποστάσω
κι εγώ σκοτώνω το θεριό κι από 'δω σε βγάζω.
Άσε με ν' αποκοιμηθώ πάνω στα γόνατά σου
και ίσαμε να 'ρθει το θεριό δε φεύγω από κοντά σου.
Κι ο δράκος εκατέβαινε κι η κόρη αναστενάζει.
- Ξύπνησε, καβαλάρη μου, που μου 'πες μη σε γνοιάζει.
Κι από τσι φωνές του δράκοντα ο τόπος αντιλάλει.

Ο Άγιος σαν τ' άκουσε αρπάζει το κοντάρι
και στέκεται ανατολικά και το Σταυρό του κάνει.
Και παίζει του μια κονταρέ και κόβει το λαιμό ντου.
Και ξαναδευτερώνει του και παίρνει τη στο σώμα,
θρήνος μεγάλος γίνεται τσι πέτρες και στο χώμα.
Ο άρχοντας από μακριά στέκεται και του λέει:
- Πάρε και την κορόνα μου, πάρε και το παιδί μου.
- Κράθειε και την κορόνα σου, κράθειε και το παιδί σου.
Κι η αρχοντοπούλα ολόχαρη ερώτηση του κάνει:
- Για πες μου, ένδοξε, πώς λένε τ' όνομά σου
για να σου κάμω χάρισμα, να 'ναι της αρεσκιάς σου.
- Αν θες να κάμεις χάρισμα, χτίσε μιαν εκκλησία
και βάλε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία
και στη δεξάντως τη μεριά βάλε ένα καβαλάρη
αρματωμένο με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.
                                                     
                        (παραδοσιακό Κρήτης)




 

Απ' τους ώμους να
η άνοιξη περνά
γύρω φτερουγίζει
ξεχνάει εμένα.

Μέρα της χαράς
ποια ζωή φοράς
δρόμο δρόμο παίρνεις
χωρίς εμένα.

Τ' ουρανού πουλιά
πάρτε με αγκαλιά
το βουνό γεμίζει
κεριά αναμμένα.

Να κι η Πούλια, ξημερώνει,
το Θεό παρακαλώ
μα το φως που δυναμώνει
δε μου φέρνει, δε μου φέρνει
'κείνον π' αγαπώ.

Τ' όνομά του ανθός
ευωδιάς βυθός
πείτε στα κορίτσια
να μην το λένε

Μέρα σαν κι αυτή
στου Αη Γιωργιού τ' αφτί
που όλα τα τραγούδια
γι' αγάπη κλαίνε.


Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

" Ξέρεις τι είν΄ αγάπη;
 Μια μέρα λογοφέρανε δυο πουλιά. Τσιμπηθήκανε, τσιμπηθήκανε....και στο ύστερο πέσανε και κοιμηθήκανε πλάι-πλάι στο στρωματάκι που κάνανε με τα πούπουλά τους."
 

                                                               Μ.Λουντέμης, Ένα παιδί μετράει τ΄ άστρα

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!


Το άγιο Φως της Ανάστασης
ας φωτίσει τις ψυχές
και τις ζωές όλων μας...


Χριστός Ανέστη λοιπόν, αλλά καλό θα ήταν αυτό να το θυμόμαστε και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου....




Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

                                                      Αυλιώτες Κέρκυρας
                                                      φωτό: Γ. Δημητράς


Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής


Α
δρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.

Σ᾿ εξαπατούν επίσης

τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.

Άκουσέ με, πάρε

στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.

Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι

το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος
ακάνθινο. 

Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»

Εκδ. Ίκαρος, 2005

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

                                                  
                                                     Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Η Σταύρωση


Μετά από κάθε πόνο, βάσανο, σταύρωση, έρχεται η ελπίδα,  η Ανάσταση...

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ


Τη Μεγάλη Πέμπτη (ή αλλιώς Κόκκινη Πέμπτη) είναι καθιερωμένο να βάφονται από τις νοικοκυρές τα κόκκινα αβγά, ένα έθιμο και μία "ιεροτελεστία" που περνά από γενιά σε γενιά.

Τα κόκκινα αβγά αποτελούν εδώ και αιώνες το πιο χαρακτηριστικό σύμβολο του Πάσχα σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατά τα ειδωλολατρικά χρόνια το αβγό ως σύμβολο αναπαριστούσε την αναγέννηση της γης μετά το χειμώνα, όπως όταν αυτό σκάει κι από μέσα του ξεκινάει μια νέα ζωή. Έτσι, θεωρήθηκε θαυματουργό.


Το έθαβαν κάτω από τα θεμέλια των κτιρίων για να διώξει το κακό. Οι νεαρές έγκυες γυναίκες των Ρωμαίων κουβαλούσαν ένα αβγό στα πρόσωπά τους για να προβλέψουν το φύλο των αγέννητων παιδιών τους, ενώ οι Γαλλίδες νύφες περνούσαν πάνω από ένα αβγό, πριν διαβούν το κατώφλι των καινούριων τους σπιτιών. Ο συμβολισμός αυτός άλλαξε στα χριστιανικά χρόνια, οπότε αναπαριστούσε την αναγέννηση του ανθρώπου, παρομοιάζοντάς το με τον τάφο απ' όπου αναστήθηκε ο Χριστός.


Η αρχή του εθίμου των κόκκινων αβγών της Λαμπρής έχει πολλές εκδοχές που κάνουν την εμφάνισή τους στα χρόνια του Ιησού. Μία ιστορία λέει πως όταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης έμαθε για την Ανάσταση του Χριστού ισχυρίστηκε πως αυτό είναι τόσο πιθανό να συμβεί όσο το να καταφέρει κανείς να βάψει τα αβγά κόκκινα. Η Μαρία η Μαγδαληνή τότε επιβεβαίωσε το μήνυμα της Ανάστασης στον Αυτοκράτορα πηγαίνοντάς του ένα κόκκινο αβγό.


Ένας πολωνικός μύθος λέει πως η μητέρα του Χριστού προσέφερε ένα καλάθι αβγά στους φρουρούς του υιού της στο σταυρό, παρακαλώντας τους να είναι λιγότερο σκληροί μαζί του. Τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αβγά που κρατούσε και τα έβαψαν με ένα εκτυφλωτικό χρώμα.


Ένας άλλος μύθος των Πολωνών λέει ότι όταν η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο, για να αλείψει με λάδι το σώμα του Χριστού, είχε μαζί της ένα καλάθι με αβγά. Όταν έφτασε στον τάφο και ξετύλιξε τα αβγά, τα άσπρα τσόφλια απέκτησαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.


Τέλος, η πιο κοινότυπη εξήγηση του εθίμου είναι πως τα κόκκινα αβγά συμβολίζουν τον εορτασμό της λήξης της σαρακοστιανής νηστείας, αφού τόσο στην ορθόδοξη όσο και στην καθολική εκκλησία, αποτελούν "απαγορευμένο καρπό", ενώ το κόκκινο χρώμα είναι για να τιμηθεί το αίμα του Ιησού Χριστού κατά τη σταύρωσή του.


Όσο για το έθιμο του τσουγκρίσματος των αβγών τη νύχτα της Ανάστασης και την ημέρα του Πάσχα, αξίζει να αναφερθεί πως έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Καθιερώθηκε από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη με επίσημη τελετή που γινόταν την Κυριακή του Πάσχα.



Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑ, Η ΟΜΟΡΦΗ!


                                                        
                                               "Μάγεμα η φύσις κι όνειρο"...


Λέγεται και δέντρο του Ιούδα γιατί θεωρείται ότι  ο Ιούδας, μετά την προδοσία του Ιησού, κρεμάστηκε σε μια κουτσουπιά (Cercis siliquastrum) και όχι σε συκιά. Ο μύθος λέει ότι το δέντρο κοκκίνισε από ντροπή επειδή σχετίστηκε με τον προδότη. Από τότε, κάθε άνοιξη (και χάρη στον Ιούδα), η κουτσουπιά στολίζει με την όμορφη παρουσία της τη φύση της Μεσογείου.





Η ομορφιά του δέντρου αυτού είναι εκπληκτική, ιδιαίτερα όταν βγάζει τα σκούρα ροζ άνθη του.  Φτάνει μέχρι και τα 10 μέτρα σε ύψος (αν και συνήθως συναντάται ως δεντράκι 5 μέτρων στους δρόμους), με φύλλα σε σχήμα καρδιάς που βγαίνουν μετά την εποχή της ανθοφορίας της.







Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ...ΩΡΑΙΑ!

 Κέντρο Πάτρας. Περπατάς αμέριμνος Σάββατο βράδυ γιατί και όρεξη δεν έχεις να στριμωχτείς και να "τσιγαριστείς" σε κάποιο καφέ - ναι, ναι απ΄τον ....απαγορευμένο, κατά τ' άλλα, καπνό των φανατικών καπνιστών- αλλά και πολλά λεφτά δεν έχεις πια για τακτικές εξόδους. Οπότε, μία είναι η λύση : περπατάς!

Αγαπημένη συνήθεια που σε βοηθά ν΄ αλλάξεις παραστάσεις με τον πιο οικονομικό τρόπο. Όταν συνοδεύεται δε από μικρές εκπλήξεις που σου φτιάχνουν το κέφι, τα πράγματα εξελίσσονται απροσδόκητα καλά.
Και θα εξηγήσω τι εννοώ: 
Ακριβώς τη στιγμή που σκέφτεσαι ότι πρέπει να πας σπίτι γιατί κουράστηκες πια να περπατάς στη ήδη γνωστά μέρη και να βλέπεις εκείνο το ωραίο φόρεμα μόνο απ΄τη βιτρίνα (κάπου ενδιάμεσα σου περνάει κι απ ΄ το μυαλό το πρόγραμμα της επόμενης και πονοκεφαλιάζεις ακόμα περισσότερο), ξεχωρίζεις μέσα στη βοή του κόσμου μια γλυκιά μελωδία που σε προκαλεί να την ακολουθήσεις. 
Στρίβεις στο επόμενο στενό και εκπλήσσεσαι!



 Ένα γκρουπάκι νέων παίζει όχι απλά υπέροχα, αλλά και τη μουσική που προτιμάς!!Για πότε πέρασε μία ολόκληρη ώρα παρακολουθώντας στα όρθια αυτή τη...συναυλία, ούτε που το κατάλαβες!! Εκτός από σένα, βέβαια, υπήρχαν κι άλλοι σταθεροί θαυμαστές που δεν το κούνησαν "ρούπι" εκτιμώντας αυτή την προσπάθεια των ταλαντούχων παιδιών..

Τελικά, στην κρίση ευδοκιμούν εναλλακτικές μορφές διασκέδασης και μάλιστα αξιόλογες! Σου υπενθυμίζουν δε, πως στα απλά και καθημερινά κρύβονται οι χαρές. Δε χρειάζονται ούτε πολλά χρήματα ούτε κάτι περίπλοκο. Μόνο καλή διάθεση...



                                                   Μπράβο στα παιδιά!!