Στην Τρίτη τάξη δάσκαλός μας ήταν ο
Περίανδρος Κρασάκης... Αυτός ο δάσκαλος λοιπόν ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά με τα
φωνήεντα και με τους τόνους. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους
μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες […] και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι,
να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει πάνω στην έδρα, να λέει, να
ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, να ο νους μας
ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο […]
Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα
παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά στο
αντικρινό σπίτι […]. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής
του σχολείου και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που
’χε έρθει εκείνη τη χρονιά από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε
το δάχτυλο:
-Σώπα,
δάσκαλε, φώναξε, σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!
(Διασκευασμένο απόσπασμα
από το
μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο»)
Γειά σου Αναστασία!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Σαρακοστή σου εύχομαι!
Καλή Σαρακοστή, Χρυσούλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι καλή δύναμη..
Μειώστε το χρόνο της ομιλίας σας και δώστε το χρόνο σας στα παιδιά. Ο μεγάλος χρόνος ομιλίας του δασκάλου, δημιουργεί πολλές φορές εκνευρισμό και νευρικότητα στους μαθητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο μεγάλος χρόνος ομιλίας των μαθητών νευρικότητα στους δασκάλους! :-) (χαχαχα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ισορροπία νομίζω χρειάζεται. Δε συμφωνείτε;
Ο μεγαλύτερος χρόνος στους μαθητές στο πλαίσιο της μαθησιακής διαδικασίας και όχι της άσκοπης ομιλίας που προκαλεί πονοκέφαλο στο δάσκαλο. Φυσικά, και ο μονόλογος του δασκάλου κάποιες φορές επιβάλλεται να υπάρχει. Υπό αυτήν την έννοια η ισορροπία είναι η λογική λύση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ χρήσιμες οι συμβουλές σας-όπως πάντα. Προσπαθώ, όσο μπορώ, να τις εφαρμόζω.
Διαγραφή