Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ Η ΖΩΗ


Με ένα τέτοιο μικρό καράβι, όπως αυτό που  μου χάρισε η χρυσοχέρα φίλη μου Χρύσα, θα ήθελα να πορευτώ στη ζωή....Καμωμένο με μεράκι,  φτιαγμένο από γερά, απλά υλικά, επιλεγμένα με σοφία.

Το κόκκινο να μην του λείπει.Να περικλείει λίγη απ΄ την αγάπη που μου περισσεύει και δεν έχω τι να την κάνω. 
Το ξύλο θα με βοηθούσε να επιπλέω στα ναυάγια και τις αποτυχίες της ζωής.Θα μ΄ έβγαζε πάντα στην επιφάνεια.
Οι πέτρες να μου θυμίζουν τη σταθερότητα σε αξίες και πιστεύω. Να μη λυγίσω, να μην αλλοτριωθώ, να μη χαθώ στη μάζα των πολλών. Στιβαρότητα.
Κουμπάκια και κορδέλες γιατί, τι νόημα θα είχε ένα ταξίδι χωρίς ομορφιά;;
Και σύρμα που θα "έδενε" όλα αυτά μεταξύ τους προσδίδοντάς τους την απαραίτητα συνοχή...

Δεν απομένει τίποτα άλλο, απ΄ τ΄όνομά του. "Καλοτάξιδο ", λοιπόν.....



Θα φύγει κι αυτό
θα δεις θα περάσει
σαν καράβι μικρό
που λιμάνι θα πιάσει

Στου άγριους καιρούς
πόσα είδες ναυάγια
πόσες ζωές
και θαύματα άγια

Λιμάνια λευκά
κουκίδες στο χάρτη
που θέλεις να βγεις
μα κανείς δεν υπάρχει

Καράβι μικρό
που κανείς δε σε ξέρει
και καμμία στεριά
δε σου απλώνει το χέρι
Πως σου μοιάζω και γω
όλο όνειρα κάνω
μα τα παίνρει ο Βοριάς
και ποτέ δε τα φτάνω
Καράβι μικρό
που κανείς δε σε ξέρει
και καμμία στεριά
δε σου απλώνει το χέρι

Θα φύγει κι αυτό
θα δεις θα περάσει
σαν καράβι μικρό
που λιμάνι θα πιάσει

Στην πλώρη μπροστά
κι αν είδες ναυάγια
θα δεις και στεριές
και θάυματα άγια

Λιμάνια λευκά
κουκίδες στο χάρτη
που θέλεις να βγεις
μα κανείς δεν υπάρχει

Καράβι μικρό
που κανείς δε σε ξέρει
και καμμία στεριά
δε σου απλώνει το χέρι
Πως σου μοιάζω και γω
όλο όνειρα κάνω
μα τα παίνρει ο Βοριάς
και ποτέ δε τα φτάνω
Καράβι μικρό
που κανείς δε σε ξέρει
και καμμία στεριά
δε σου απλώνει το χέρι

Πως σου μοιάζω και γω
όλο όνειρα κάνω
μα τα παίνρει ο Βοριάς
και ποτέ δε τα φτάνω

Καράβι μικρό
για που ταξιδεύεις
και πόσες φορές
στεριά αγναντεύεις

4 σχόλια:

  1. Αναστασία σου εύχομαι νάναι καλοτάξιδο το καράβι της ζωής σου, με εφόδια γεμάτα τ αμπάρια και με τη σιγουριά και τις εμπειρίες που θέλεις να σου παρέχει.
    Πολύ όμορφο και το τραγούδι και το έργο της φίλης σου.

    Υ.Γ. Αύριο ταξιδευω κι εγω προς τα σένα (τελικά η Κεφαλλονιά δεν ευννοεί,χαχαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ ευχαριστώ, Χαρά!Πάντα έχουμε την προσμονή για μπουνάτσα, αλλά πες μου: γιατί, συνήθως πέφτουμε σε κακοκαιρία; Άπειρος ο καπετάνιος μάλλον,ε;;

    Σε ζηλεύω!Όλο ταξίδια είσα..Από Κέρκυρα, Ζάκυνθο... μετά Πάτρα...Φορτίζεις μπαταρίες και πολύ καλά κάνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναστασία,αν είχε πάντα μπουνάτσα θα σ άρεσε;
    Η ζωή θέλει σασπένς και στο λέω εγω που δεν τρελλαίνομαι για μαϊστρους και σοροκάδες και άλλων κατευθύνσεων ανέμους,αλλά μόνο τότε εκτιμάς τ΄άλλα ταξίδια και αποκτάς χρησιμη εμπειρία καπετάνιου
    Οσο για μένα,δεν έχεις άδικο τελευταία με μία βαλίτσα πίσω απο την πόρτα μονίμως είμαι και δεν είμαι κι ετοιμόγεννη, δυστυχώς όχι πάντα για καλό (όπως σήμερα).Μη σε ξεγελώ λοιπόν με τα ταξίδια μου,απλά κι εγω προσπαθώ να μεταμορφώσω τις φουρτούνες σε μπουνάτσες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χμμμμμ!!Μυρίζομαι "τσακάλι" καπετάνισσα!!
    Όπως και να ΄ χει πάντως, ένα ταξίδι είναι φυγιό.Και πολλές φορές λυτρωτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Όχι προσβλητικό περιεχόμενο