ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

 

Διαστυρωνόμαστε με πρόσωπα που δεν πρόκειται να ξαναντικρύσουμε ποτέ. Τα πρόσωπα που δεν ξέρεις σού φαίνονται όμοια, ασήμαντα. Σαν ελαφρές παραλλαγές μιας κόπιας που κατά χιλιάδες παράγει τυφλή μηχανή.

Ομως υπάρχουν και κάποιες μορφές που, όπως βιαστικά περνούν από δίπλα σου, σού υπενθυμίζουν κάτι. Κάτι αόριστα καλό, κάτι αόριστα άξιο σαλεύει μέσα σου και σε δυναμώνει. Ετσι όπως προσπερνούν, χωρίς να σού πουν ούτε μια λέξη, χωρίς να σού ρίξουν ούτε μια ματιά.

Ο Γιάννης Σπ. επιμένει πως πιο πολλά μάς φανερώνει η ατμόσφαιρα τού άλλου παρά οι κουβέντες του.

Ενας έντιμος άνθρωπος έχει πάντα πάνω του κάτι το ρωμαλέο. Οι αρετές είναι όπλα, επιβάλλονται. Και μην ακούμε εκείνους τους φουκαράδες που παρηγοριούνται διαδίδοντας πως, «ο καλός καλό δεν έχει», πως, «η τιμιότητα είναι σήμερα βλακεία» και πώς, «ένας σωστός άνθρωπος είναι από χέρι χαμένος». Αμπελοφιλοσοφίες μίζερες που δεν επηρρεάζουν τα ωραία ανθρώπινα μάτια ή τον ωραίο κρυστάλλινο άνεμο που σφυρίζει στις βουνοκορφές.

Οι άνθρωποι των ανέμων, οι άνθρωποι των ωκεανών περπατούν ανάμεσά μας στα πεζοδρόμια και γνωρίζουν καλά αυτό που πρέπει. Περπατούν κι ούτε που ακούνε τους συριγμούς και τα κουτσομπολιά που σέρνονται ένα γύρο.

Δεν ακούνε πως σήμερα δεν υπάρχει ανθρωπιά, δεν υπάρχει δίκιο και φιλότιμο. Γνωρίζουν πως όλες οι εποχές ήταν δύσκολες και πως το «άλας της γης» πάντοτε ελάχιστο ήταν.

Οι άνθρωποι των ανέμων, οι άνθρωποι των ωκεανών νοστιμίζουν τη ζωή μας όπως το αλάτι, φουσκώνουν το ψωμί μας όπως το προζύμι, ζυμώνουν το κρασί όπως η μαγιά. Σώζουν τον κόσμο όπως η προσευχή ισχνού καλόγερου που γονατιστός ξαγρυπνάει.

 Μάρω Βαμβουνάκη

πηγή: Αντίφωνο, από το ταξιδιωτικό αφήγημα «Λουλούδι της κανέλλας», εκδόσεις ¨Φιλιππότη¨