Μα πόσο καιρό είχα να πάω για καφέ και πραγματικά να το απολαύσω! Είχα ξεχάσει πώς είναι να συναναστρέφεσαι ανθρώπους σκεπτόμενους που σου "δίνουν" πράγματα, σε μαθαίνουν, μοιράζονται προβληματισμούς κι επιθυμίες τους, σου εμπιστεύονται παράπονα και σκέψεις τους. Σπάνιο πια να "δέσεις " με άτομα κι όταν αυτό μου συμβαίνει χαίρομαι διπλά. Δεν ξέρω αν είναι η χημεία, τα κοινά βιώματα, τα ενδιαφέροντα, η αισθητική ή ο κώδικας επικοινωνίας. Ξέρω μόνο πως ο εγκέφαλος ο δικός μου βγήκε απ την αδράνεια και από το τέλμα που είχε πέσει μετά από πληθώρα ανούσιων συναντήσεων..
(Η σιγανή βροχούλα δε, έξω από το τζάμι, μού θύμισε πόσο ρομαντικιά είμαι... :-) )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όχι προσβλητικό περιεχόμενο