ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

"Λέτε: Είναι κουραστικό να συναναστρέφεσαι παιδιά.

-Έχετε δίκιο.

-Προσθέτετε: Γιατί πρέπει να κατέβεις στο επίπεδό τους, να χαμηλώσεις, να σκύψεις, να λυγίσεις, να γίνεις μικρός.

-Εδώ έχετε άδικο. Δεν είναι αυτό που κουράζει πιο πολύ.

Φταίει μάλλον το ότι είστε υποχρεωμένοι να φτάσετε στο ύψος των συναισθημάτων τους. Να τεντωθείτε, να μακρύνετε, να σηκωθείτε στις μύτες των ποδιών.

Για να μην τα πληγώσετε."

  

 περιοδικό Παράθυρο στην Εκπαίδευση, τεύχος 49
(Janusz Korczak, από το βιβλίο της Isabelle Filiozat 

Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού)

 Ένας ακόμη ρόλος προστέθηκε.Ένας καλός δάσκαλος, λοιπόν, καλείται να έχει-εκτός των άλλων- και συναισθηματική νοημοσύνη. Να αναγνωρίζει  τα δικά του συναισθήματα εν τη γενέσει τους, να τα ελέγχει, να τα χειραγωγεί και να οδηγηθεί έτσι στην αυτεπίγνωση.Χρειάζεται όμως το ίδιο να κάνει και με τα συναισθήματα των άλλων, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα τις σχέσεις με τους μαθητές του.

Θα πρέπει, εν ολίγοις, να μπορεί να δώσει τρρρρρόπο στην οργή (και όχι τόπο)!

Δύσκολα τα πράματα...

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ

 Είχε πολύ καιρό να δώσει  καινούριους στίχους η Λίνα Νικολακοπούλου. Μετά από σιωπή χρόνων επέστρεψε."Χειρολαβές" η ολοκληρωμένη της δουλειά και επέλεξε την ενδιαφέρουσα και καθάρια φωνή της Αργυρώς Καπαρού για να "πιαστούν" γερά απ΄ αυτές και να μας συγκινήσουν με το ταξίδι τους.

Η εξαιρετική (με την πρώτη σημασία του όρου) στιχουργός επιβεβαίωσε και πάλι τον κανόνα που θέλει πολλούς καλλιτέχνες να αναλώνονται μετά από χρόνια και να κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους. Αυτή όμως έκανε το θαύμα της και δεν απογοήτευσε.Κατάφερε να χωρέσει σε πέντε γράμματα τα πιο ακριβά συναισθήματα.

                         “Αν δε σε βρουν χαράματα πώς θες να ακούς τ’ αηδόνια... 
                            Η αγάπη πέντε γράμματα, μα τα διαβάζεις χρόνια...”

Οι στίχοι με νόημα, όπως κάνει πάντα. Και ο καθένας μας βλέπει να έχουν χωρέσει εκεί δικές του εικόνες...

Μια νύχτα που μεγάλωσα
στιχάκι μου σε μπάλωσα
σ’ έφτιαξα, σε φόρεσα
γιατί είσαι ό,τι μπόρεσα
να κλέψω απ’ την αγάπη

Και μου ´διναν τα κύματα
πολλά χειροκροτήματα
μέχρι που ξημέρωσε
και η καρδιά ημέρωσε
σε τούτο το παγκάκι

Αν δεν σε βρουν χαράματα
πως θες να ακούς τα αηδόνια
Η αγάπη πέντε γράμματα
μα τα μαθαίνεις χρόνια

Αν δεν σε βρουν χαράματα
πως θες να ακούς τα αηδόνια
Η αγάπη πέντε γράμματα
μα τα διαβάζεις χρόνια

Εκεί που μοιραστήκαμε
φιλιά και σκεπαστήκαμε
με όσα μας ενώσανε
παλεύαν, δεν θυμώσανε
οι πιο δικοί μας χρόνοι

Εκεί με παν τα βήματα
γιατί χρωστούσα ποιήματα
σε ότι με ταξίδεψε
και τ’ άπιαστο παγίδεψε
σε μια νιφάδα χιόνι

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δάφνη Αλεξανδρή
Ερμηνεία: Αργυρώ Καπαρού
Δίσκος: Χειρολαβές

ΜΗ ΨΕΥΔΟΥ (αρχαίο ρητό)

Η ιστορία εξελίσσεται στη Σκωτία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Είναι μια παρέα από τέσσερις φοιτητές, που σπουδάζουν πληροφορική. Τα παιδιά είναι καλοί φοιτητές και τα έχουν πάει άριστα όλη τη χρονιά. Μια Παρασκευή πρωί, αφού έδωσαν τις εξετάσεις τους σε ένα μάθημα και έγραψαν πολύ καλά, μαζεύτηκαν στη συνέχεια στο σπίτι του ενός, προκειμένου να οργανωθούν για το Σαββατοκύριακο που πλησίαζε.

Τη Δευτέρα το πρωί έδιναν εξετάσεις σε ένα εύκολο μάθημα, που ήθελε μόνο 2-3 ώρες διάβασμα. Έτσι, έπεσε η ιδέα: «Ρε παιδιά, δεν πάμε στη Γλασκώβη το Σαββατοκύριακο να βρούμε εκείνη την κοπέλα που γνωρίσαμε προχθές στην pub; Θα είναι και άλλες φίλες της στην παρέα, καλά θα περάσουμε».

Δεν το σκέφτηκαν και πολύ και σε μία ώρα είχανε γίνει κιόλας όλες οι αναγκαίες κινήσεις και η τετράδα ταξίδευε με νοικιασμένο αμάξι για τη Γλασκώβη. Στη Γλασκώβη όντως πέρασαν πολύ καλά.

Για κακή τους τύχη όμως, αντί να ξυπνήσουν πρωί πρωί τη Δευτέρα και να επιστρέψουν, για να είναι στην ώρα τους στις εξετάσεις, ξύπνησαν αργά το μεσημέρι. Τι θα έκαναν τώρα με το μάθημα; Στο δρόμο για το Εδιμβούργο προσπαθούσαν να σκεφτούν τι να πουν στον καθηγητή.

Αποφάσισαν λοιπόν να πουν ένα ψέμα αλλά με αρκετή δόση αλήθειας για να γίνουν πιστευτοί. Και οι τέσσερις συμφώνησαν να πουν ότι πήγανε στη Γλασκώβη σε συγγενείς και ενώ ξεκίνησαν τη Δευτέρα πρωί πρωί για το Πανεπιστήμιο, τους έπιασε λάστιχο στο δρόμο και δεν είχανε ρεζέρβα... κ.λ.π. Έτσι κι έγινε!

Ο καθηγητής τούς άκουσε με προσοχή και επειδή ήταν καλοί φοιτητές, δέχτηκε να δώσουν μόνοι τους την Τρίτη το πρωί το μάθημα. Χαράς ευαγγέλια στην ομάδα. Κάθισαν, διάβασαν καλά και την άλλη μέρα στις 9:00 πήγαν στο Πανεπιστήμιο να δώσουν τις εξετάσεις.

Δεν υπήρχε, όμως, διαθέσιμη αίθουσα και έτσι ο καθηγητής τούς έβαλε σε τέσσερα ξεχωριστά γραφεία, τον καθένα μόνο του. Βέβαια, αυτό καθόλου δεν τους ένοιαζε, αφού και οι τέσσερις ήταν καλά διαβασμένοι.

Σε λίγο μοίρασε και τα θέματα. Ήταν μόνο δύο. Το πρώτο, που έπιανε 5 μονάδες στις 100, ήταν ένα πανεύκολο θέμα θεωρίας από την εισαγωγή, που το ήξεραν νεράκι και κανείς τους δεν δυσκολεύτηκε και το απαντήσει.

Το δεύτερο θέμα έπιανε τα υπόλοιπα 95 στα 100 και ήτανε μία ερώτηση μόνο:

Ποιο λάστιχο;

Πηγή

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ...ΠΑΕΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ!

Παλιότερα, κάποιος έγραφε σε κάποιον για συγκεκριμένους λόγους : τρυφερότητα, επανάσταση, μοναξιά  ή με κάποιο κίνητρο (αλληλογραφία ποιητών). Δυστυχώς, στις μέρες μας, σχεδόν κανείς δε στέλνει πια επιστολές.Αν τολμήσει κανείς να στείλει κάτι γραπτό σε φίλο, θα τον περάσουν για τρελό! Ακόμα κι αν είναι ποιητής, πάλι τρελό θα τον περάσουν.

Το ίντερνετ έχει σκοτώσει την αλληλογραφία και η ταχύτητά του καταδίκασε τις επιστολές επιβεβαιώνοντας τη ρήση των Στωικών "ουδέν καλό αμιγές κακού." Η επαφή με κάθε είδους έντυπο σταδιακά μειώνεται, αφού τα πάντα βρίσκονται και σε ηλεκτρονική μορφή.Έτσι, οι λάτρεις του βιβλίου, της μυρωδιάς του χαρτιού και της χειρόγραφης επιστολής έχασαν μια απόλαυση.

Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη ελάχιστοι που εξακολουθούν να στέλνουν, προκαλώντας χαμόγελα και απορίες. Δεν ακολουθούν το συρμό και αρνούνται να υποταχθούν στη μαζικοποίηση που τείνει να εξαφανίσει κάθε μοναδικότητα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα σου λέει το mail κι άλλο η χειρόγραφη επιστολή με τον γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα που ταυτόχρονα καθρεφτίζει την ψυχική του κατάσταση ενόσω έγραφε. Μόνο τότε βλέπεις και πίσω από τις λέξεις...

Σημ:Ένα βιβλίο που στηρίζεται σε επιστολές (αν και φανταστικές) εμπλουτισμένο με πολλά ιστορικά στοιχεία είναι "Η παρηγορία των επιστολών σου", εκδ. Ωκεανίδα. Περισσότερα εδώ.

*Σας έχει τύχει ποτέ να έχετε πάει διακοπές και να στείλετε κάρτα στον εαυτό σας (στη διεύθυνση της μόνιμης κατοικίας) γιατί πολύ το θέλετε αλλά κανείς πια δε σας στέλνει και μάλιστα να εκπλαγείτε όταν φτάσετε και τη βρείτε στο γραμματοκιβώτιο; (χαχαχα!)