ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ

Να μάθεις να φεύγεις…

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες

Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη

Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει

Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

πηγή

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Καλαθάκι πασχαλίτσα από τους μαθητές της Α΄ Δημοτικού

Καλή Ανάσταση σε όλους με υγεία και αισιοδοξία!

ΘΕΑ ΑΠΟΚΟΣΜΗ (για τη σχολική βία)

Σε μια θέα απόκοσμη

κυριαρχούν υπόκοσμοι.
Η βία τη βία ραίνει

Δίκιο τον ισχυρό βαραίνει.

Σε μια θέα απόκοσμη
κυκλοφορούμε εμβόλιμοι.
Κατατρεγμένη ρόδα
σ' ένα γρανάζι, ίδια μόδα.

Η ράβδος, μάθε, δεν είναι του λόγου διάδοχος.
Δήλωσε, για τα παιδιά που θα εκραγούν, ανάδοχος.

Χαμόγελα στημένα

απορούν "γιατί σε μένα".

Κι αν αγέρας φυσήξει,

πρόσωπα χλωμά θα δείξει.

Δήλωσε,για τις ζωές που θα εκραγούν,  ανάδοχος.
Μίλησε, και ο φόβος στο παιδί μας θα 'ναι αδιάφορος.

                                                                        Γ. Μαγιάκης

ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΠΟΝΟ

Αν αγάπησες και πόνεσες, αγάπα περισσότερο. 
Αν αγάπησες περισσότερο και πόνεσες περισσότερο, αγάπα ακόμα περισσότερο. 
Αν αγάπησες ακόμα περισσότερο και πόνεσες ακόμα περισσότερο, αγάπα περισσότερο ώσπου να μην πονάει άλλο.

W.Shakespeare

Η ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

Πάντα θα υπάρχει κάποιος να σου θυμίζει ότι πρέπει να χαμογελάς!

ΝΥΧΤΑ ΑΠΟ ΛΕΒΑΝΤΑ

"Η νύχτα απ' το μπαλκόνι μυρίζει λεβάντα.

Ο αέρας τυλίγεται στα παραδομένα μανίκια,

όπως η ψυχή μου στο παραδομένο σώμα μου.

 

Ύστερα από την κάθαρση πρέπει τη ζωή σου, 

υγρή και τσαλακωμένη, να την γυρίσεις ανάποδα.

Περιμένοντας ένα φως να την οδηγήσει στο σκοπό της.

 

Η ανατολή δεν αργεί να σηκωθεί..."

Γ. ΜΑΓΙΑΚΗΣ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Από τις εργασίες της τάξης για την προσωποποίηση των μηνών.

Φωτεινή, Π.- Στ΄ τάξη

Εύη, Ν.  Στ΄ τάξη

ΑΛΛΑΓΗ

Αλλαγή πορείας. Πάλι.

Κάθε αλλαγή φέρνει άραγε και πρόοδο;

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΔΩΡΑΚΙ

Τελειώνοντας μια ακόμη σχολική χρονιά, δεν θα μπορούσα να μην κάνω ένα αναμνηστικό δώρο στους μαθητές μου, μιας και θα πάνε Γυμνάσιο πια και οι δεσμοί τους με το δημοτικό θα αποκοπούν. Τουλάχιστον, ας φύγουν με τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις...

Δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο ή ακριβό. Έβαλα όμως όλη μου την αγάπη για να φτιάξω κάτι χειροποίητο και μοναδικό για τον καθένα.

 Πρώτα σχημάτισα το μονόγραμμά τους με πηλό και έκανα μια μικρή τρύπα στην κορυφή.

Χρωμάτισα με τέμπερες το αγαπημένο χρώμα του καθενός και πέρασα μια γερή στρώση ατλακόλ.

Με ένα χρωματιστό κορδόνι και λίγες χάντρες, το αποτέλεσμα είναι όμορφο και χαριτωμένο.

Ένα μπρελόκ είναι έτοιμο για χρήση!

Τι λέτε;;

ΕΡΩΤΑΣ ΔΙ΄ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

Απόσπασμα από τα γράμματα που έστελνε ο ποιητής στην αγαπημένη του Μαρώ.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Στα πλαίσια της Συναισθηματικής Αγωγής με την οποία καταπιαστήκαμε φέτος στην τάξη( Στ΄), μιλήσαμε για τη σημασία των καλών φίλων στη ζωή μας. Η φαντασία των παιδιών και ο τρόπος έκφρασής τους, μερικές φορές όχι μόνο εκπλήσσει, αλλά αποστομώνει.


Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από εργασίες των παιδιών..

Εύη

Υλικά 

4 αυγά συντροφιά  

1 τεμάχιο αγάπη 

3/4 χιούμορ  

 9/9 ειλικρίνεια 

                             10 αχλάδια πίστης                                 

3/4 ηρεμία

10 κουταλιές εμπιστοσύνη

Εκτέλεση

 Ανακατεύουμε τα υλικά μαζί με λίγο νερό, ύστερα τα βάζουμε σε ένα  τεράστιο μπολ και μετά στο φούρνο. Αφού περάσουν 10 λεπτά,  το βγάζουμε, λέμε 2 φορές το όνομα (π.χ. Δήμητρα) κι έτοιμος ο φίλος!!!!

Νίκος

Η νόστιμη φιλία

Απαραίτητα
Ρύθμισε την φιλοζυγαριά σου.Να είναι μάρκα Friendcounter και να αντέχει 500 κιλά αγάπης.

Υλικά
Για να είσαι καλός φίλος πρέπει να κουβαλάς 20 κιλά τρέλας, 60 κιλά αγάπης, 70 κιλά σεβασμό, 32 κιλά θυμό. Επίσης, 80 κιλά χιούμορ.

Εκτέλεση
 Βάζεις την τρέλα στο μίξερ μαζί με την αγάπη. Το μίγμα που θα βγει θα λέγεται "τρελαγάπη". βράζεις για 10 λεπτά το θυμό και το χιούμορ. Ενώνεις τα δυο μίγματα. Ψήνεις για 3 ώρες.
Όταν το βγάλετε, θα έχουν σχηματιστεί εικόνες αγάπης, σεβασμού, τρέλας....
Έπειτα, μοιράσου το με την παρέα σου και θα γίνεις καλύτερος φίλος απ ότι πριν.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

Μια όμορφη ιστορία με θέμα δυο ερωτευμένα δέντρα που δυστυχώς δεν μπορούν να αγγίξουν το ένα το άλλο.  Η αγάπη όμως όλα τα μπορεί. "Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει " .

Μπορεί να καταφέρει το αδύνατο και πολυπόθητο άγγιγμα με οποιοδήποτε τίμημα.

Μία υπέροχη ταινία animation μικρού μήκους...

ΘΕΟΥ ΘΕΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΟΣ...

στην κυριολεξία.....

Ψαροκάικο στο λιμάνι της Πάτρας

ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ!

Δήμητρα Χ.,  Στ΄ τάξη

ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

"Ο θάνατος δίνει την μορφή του στον έρωτα, όπως τον δίνει και στη ζωή- μεταμορφώνοντάς την σε πεπρωμένο".

Albert Camus, Σημειωματάρια

Αγκαλιασμένο ζευγάρι στα συντρίμμια εργοστασίου που κατέρρευσε.

"ΠΑΡΑΠΟΝΟ"

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου .

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.

Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς…

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

Μα κάθε μέρα αποτυγχάνω.Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη Ζωή.

Που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα,γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα,

στα χαμόγελα των ανθρώπων,

 στα χάδια των ζώων, 

σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, 

σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα ΄ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

απόσπασμα από το "Παράπονο"

Ο. Ελύτης

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ (Παιδικό ποίημα)

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος 

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο...

Η ΣΟΦΙΑ ΕΝΟΣ 5ΧΡΟΝΟΥ

“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:

• Να μοιράζεσαι τα πάντα.
• Να παίζεις τίμια.
• Να μη χτυπάς τους άλλους.
• Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
• Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
• Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
• Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
• Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
  
• Να κοκκινίζεις.
• Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
• Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
• Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
• Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
• Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
• Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
• Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.

....Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:

* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.

* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.

* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.

* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.

* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.

* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Robert Fulghum 

  «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο»

  Εκδ.  ΛΥΧΝΟΣ 

ΟΙ ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΕΣ

       Η ζωή μας μετριότανε με το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Ήταν σημείο αναφοράς για κάθε δραστηριότητά μας. Τα Χριστούγεννα γιατί, αφού υποβάλαμε τους εαυτούς μας σε εξαντλητική νηστεία, θα τρώγαμε επιτέλους το αυγολέμονο, ενίοτε με γαλοπούλα και το Πάσχα γιατί θα τρώγαμε τη Δευτέρα και όχι την Κυριακή το κατσίκι στο φούρνο με τις πατάτες. Αυτό ήτανε για μας το νόημα των εορτών και γι’ αυτό τις περιμέναμε με λαχτάρα. Ο εκκλησιασμός ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα γιατί έπρεπε να βάλουμε τα καλά ρούχα που δεν είχαμε και επομένως όλο και κάτι παράταιρο θα τόνιζε τη διαφορά μας από κάποια άλλα παιδιά.

Πλησιάζανε τα Χριστούγεννα. Είχαμε πια βαρεθεί το καθημερινό ψωμί με λάδι και η αγωνία μας είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της . Μια δυο μέρες ακόμα και επιτέλους θα τρώγαμε! Κάτι είχαμε ακούσει για τον Άγιο Βασίλη που δίνει δώρα στα παιδιά και η ελπίδα μας έκανε να αντέχουμε και την πείνα και την ανέχεια. Ίσως να τον είχαμε παρακαλέσει και στη βραδινή προσευχή μας να μας θυμηθεί κάπου εκεί ανάμεσα στο “Πάτερ ημών” και στο “Δι’ ευχών” και αυτό το είχαν μυριστεί και οι γονείς μας.

Έκανε ένα διαβολεμένο κρύο. Το πρωί που σηκωθήκαμε βρήκαμε την αυλή μας γεμάτη χιόνια και τα βουνά απέναντι κάτασπρα. Το δεύτερο πολύ λίγο μας απασχολούσε αφού ο κόσμος μας ήταν η αυλή μας. Ο πατέρας μου πήρε ένα φτυάρι και δημιούργησε ένα διάδρομο που οδηγούσε από το κυρίως σπίτι στη γωνιά, που αντιστοιχούσε με το σημερινό καθιστικό, κάπου δέκα μέτρα δηλαδή. Αυτό σήμαινε πολύ απλά πως την υπόλοιπη μέρα μας θα την περνούσαμε  κλεισμένοι σ’ ένα χώρο που δε μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα.

Τι να κάνει ένα παιδί λοιπόν κλεισμένο έτσι χωρίς κανένα ενδιαφέρον; Πόση ώρα θα  κάτσει να ζεστάνει τα χέρια του στη φωτιά και στο κάτω κάτω πόσο θα κρυώνει; Γι αυτό κι εμείς βρήκαμε παιχνίδι να κάνουμε: Ήταν μια σιδερένια ρόδα που χώραγε ίσα ίσα στο κεφάλι μας και στερεωνότανε στο λαιμό μας. Παλιά η οικογένειά μου είχε λιτρουβειό και ανεμόμυλο μα δεν ήταν σε λειτουργία ούτε το ένα ούτε το άλλο πλέον. Φαίνεται πως η ρόδα ήταν από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις του παρελθόντος μας.

Τη βαφτίσαμε τυφλόμυγα. Όποιος τη φόραγε στο λαιμό του προσπαθούσε να πιάσει τον άλλον τρέχοντας μέσα στα λίγα τετραγωνικά. Το παιχνίδι αυτό μας εκτόνωσε κάπως μα το κρύο μέταλλο μας αρρώστησε  και την άλλη μέρα είμαστε και οι δύο με πυρετό. Έτσι γλιτώσαμε και την παράταιρη Χριστουγεννιάτικη φορεσιά, μια που δεν πήγαμε στην εκκλησία.

 Του Άη Βασιλειού ήτανε γλυκιά μέρα. Πρωί μόλις ξυπνήσαμε ο πατέρας μου μας έδωσε από μια φυσαρμόνικα. «Σας τις έφερε ο Άγιος Βασίλης» μας είπε «να τις προσέχετε γιατί αν τις χαλάσετε δε θα σας ξαναφέρει τίποτα». Ήτανε μικρούλες και γυαλιστερές και πάνω έγραφαν με ανάγλυφα γράμματα κάτι ακαταλαβίστικα για μας. Στην αρχή τις προσέχαμε. Τις είχαμε μόνο για τη μελωδία που μας χάριζαν και που όλους τους άλλους τους ενοχλούσε και αναρωτιόμασταν γιατί.

Την άλλη μέρα άρχισε η επεξεργασία εις βάθος. Πρώτα βγάλαμε τα πλαϊνά και τις φυσούσαμε χωρίς αυτά. Μας άρεσε να νιώθουμε τις παλμικές κινήσεις από τα γλωσσίδια πάνω στα ακροδάχτυλά μας. Μετά έγινε πιο μεγάλο το κακό, αφού τα ελασματάκια το ένα μετά το άλλο, τα στραβώναμε ή τα κόβαμε ώσπου στο τέλος έμεινε ένα κουφάρι μονάχο,γεμάτο τρύπες, ξεδοντιασμένο και άχρηστο.

Μου έμεινε μόνο το μαράζι από τότε (γι αυτό μάλλον αγοράζω συχνά φυσαρμόνικα στο γιο μου) και για χρόνια η εντύπωση πως ο Άγιος Βασίλης θύμωσε και γι αυτό δε μας ξανάφερε ποτέ δώρο.

Ιωνάθαν

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Οι καλύτερες ευχές Χριστουγέννων δίνονται συνήθως από παιδιά.  Ίσως επειδή είναι αυθόρμητα και ξέρουν να ευχηθούν από καρδιάς, χωρίς να προηγηθεί σκέψη...Ίσως πάλι επειδή με τα δικά τους μάτια μπορούν να δουν το παν μέσα στο τίποτα, να σου θυμίσουν να σκέφτεσαι πιο απλά, και άρα πιο σωστά, να σε εκπλήξουν με τη σοφία των λίγων χρόνων τους.  Σε αντίθεση βέβαια με τους ενήλικες που βλέπουν το τίποτα μέσα στα πάντα, που σκέφτονται πολύ πριν ευχηθούν κάτι για να πετύχουν την πιο αποτελεσματική ευχή ή που, όπως συμβαίνει πολλάκις, αραδιάζουν ευχές χωρίς να τις εννοούν. Κοινές και κενές.

Το σίγουρο πάντως είναι πως αν οι ευχές των παιδιών, οι αληθινές και πρωτότυπες,  μοιραστούν (ή κρεμαστούν στην συγκεκριμένη περίπτωση), τότε θα πιάσουν τόπο.Μακάρι να πραγματοποιηθούν όλες τους!

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Αποκλειστική δημιουργία των παιδιών.